Ik voel me net alsof ik op het podium terechtkom. Iedereen staat gespannen te wachten op het verhaal van 2 mensen die een rondrit gemaakt hebben door Sardinië. Je moet een berg indrukken en herinneringen samen gieten tot een leuk verslagje ..
De uren dat ik samen met Ines doorbracht op de schapenweide met 2 reisgidsen in de hand lijken al ver weg. Het turen op de kaart en alle bezienswaardigheden die we wilden zien heeft zeker zin al blijft dat voor mij heel abstract. Ines is daar bovendien sterker in dan ik, om een reis te plannen. De overzet vanuit Genua was geregeld, de auto gereserveerd, de reis kon beginnen ...
Na een nachtje varen kwamen we 's ochtends vroeg aan in Porto Torres, Sardinië. Leek op't eerste gezicht een verlaten haven met petrochemie, ver weg van de stad. Dus na een flinke wandeling kwamen we toe aan het autoverhuurkantoortje. Allerlei papieren, dingen waar we ons nog niet aan verwacht hadden -zoals een extra tax voor een 2de bestuurder- en een verzekering waar we de belangrijkheid niet van inzagen maar toch genomen hebben (super Kasko, what's in a name?) -en uiteindelijk zeer voordelig was-. Later, hadden we een leuk citroenneke C3 !! Zonder deftige wegenkaart .. die we pas 2 dagen later hebben gekocht. Onze eerste inkoopjes in de Lidl. Bezine tanken en wegwezen!
Op naar .. Alghero. Onderweg kwamen we nog langs de prachtige Capo Caccia, om daarna de auto te parkeren buiten Alghero. Lekker picknicken in het park en daarna de stad verkennen. Een oude omwalling die het historische centrum beschermde van veel verkeer, kleine straatjes, leuk uitziende winkeltjes en heerlijk kuierweer, wat wil je nog meer!. Hier overnachten viel ook goed mee daar Ines werd aangesproken door een man die goedkoop zijn een
dakappertement verhuurde.
Na een frisse duik in de zee konden we nog lekker koken en een slaatje bereiden voor de volgende dag!
Eens Alghero uit, reden we een heel eind langs de kust. Ik aan het stuur, Ines genietend van het uitzicht rondom. Een prachtige strook blauwe zee, kort strand en uitgestrekte groene hellingen die dankzij een recente wet 2 kilometer landinwaarts niet bebouwd mochten worden.
Onderweg passeerden we fietsers die moedig de slingerende weg en de warme zon trotseerden ..
.. En heel wat later terug tegen kwamen in Bosa, zich verfrissend aan een lekker biertje. Wij hadden dan al wat gewandeld door nauwe straatjes met veel pastelkleurtjes. Het slaatje dat we de vorige avond hadden klaargemaakt samen met een buit gemaakte lepel smaakte heerlijk op 't levendige pleintje. Nadien vertrokken we nog naar een kerkje, erg ver buiten het centrum. Het moest net lukken dat het die ene dag gesloten was ..
We reden nog door enkele kleine dorpjes tot we naar een overnachtigsplaats uitkeken. De avond viel en er bleef niet meer keus over dan een plekje naast de weg. Van 's avonds laat tot nog de volgende ochtend rinkelden vele schapebelletjes aan beide kanten van de baan. Ik werd vroeg gewekt door de boer die zijn schapen kwam melken die een beetje later werd gevolgd door de melk-tankwagen ..
Die dag zou het druk worden, een goed ontbijt was nodig! Versgebakken patisserie en capuccino aan de bar uit het volgende dorpje .. mmh heerlijk!
Daarna ging de rit tot een stoffig dorpje dat uitgerust was voor horden toeristen maar er nu nog erg rustig bij lag. Een Byzantijnse kerk uit de 6de eeuw (San Giovanni di Sinis) en de verderop liggende oude romeinse site, Tharros, waren hier de oorzaak van. Wie ook van de partij was, was de wind. Die gierde zo rond het schiereiland dat we er het niet lang uithielden.
Of toch? Aan het andere eind lag een mooi verlaten natuurgebied. We wandelden tussen maquis, zeldzame dwergpalmbomen en woeste dennebomen!
Terug in de auto, vele kilometers later plooiden we ons volgende plan uit. We moesten zeker 1 nacht in een agritoerisme hebben overnacht! We reden natuurlijk verkeerd en kwamen op onvoorstelbare plaatsen terecht. Oude verlaten mijnen en dito dorpen vindt je overal in Sardinie terug. Onderweg zie je dan nog hele installaties waar niets aan veranderd is. Het leek wel wat op de 'Borinage' van bij ons maar dan met een veel groenere omgeving en niet geasfalteerde wegen. Onze nieuwsgierigheid tintelde om eens rond te neuzen bij dit industrieel erfgoed maar we moesten de juiste weg vinden naar ' Agriturismo l'Alquila ' !
Een koppel ontving ons vriendelijk, de kat had net jongen en er liepen heel wat geiten rond. De tv -die overal waar we kwamen een prominente plaats innam- moest zelfs een huiselijk tafereel ontgelden: de vele reclamestukken van een soap die de vrouw wilde zien maakten plaats voor de voetbalwedstrijd die de man wilde volgen! Er kwam zelfs kortstondig storing op het scherm van niet aflatende wind die meer storm-allures begon te krijgen ..
De hele nacht lang ..
Tot de volgende ochtend ..
In het begin nog grappig, er overkomen je allerlei rare dingen: je krijgt met moeite je autodeur dicht of het hek wilt niet open door de felle wind. Nog een belangrijk detail: het agritoerisme lag op een -op de kaart aangeduide- witte weg, dus onverhard, die we goed konden volgen tot aan de zee. We dachten later zo een witte trip nog eens te herhalen maar dat liep minder goed af..
Aan het eind van de weg kwamen we aan de groene zee of Costa Verde. Nee hoor, geen ontzettende algengroei of andere vervuiling die de zee groen kleurde. Vrijwel geen strand maar onmiddelijke begroeiing gaf de prachtige kustlijn deze naam.
Al het zand vonden we wat later terug, in een streek die de Piscinas als naam droeg. We reden langs grote zandheuvels met vreemd rode beken.
Ook hier was de mijnbouw aanwezig, vroeger toch, nu blijven er enkel spooksteden over.
De wind werd me uiteindelijk wat teveel, ze bleef nog steeds gieren en joeg me bijna de kleren van het lijf. De enige oplossing was ons onder de grond begeven. Gelukkig lag er een indrukkwekkende grot in de buurt. Een heel trappenstelsel leidde ons rond langs een klaterende beek en prachtige galerijen.
Nadien dacht ik de kortste weg te nemen naar ons laatste avondje zee. Aangezien we dachten wat een witte weg ons op de kaart te bieden had, probeerden we deze maar. Helaas, de weg ging van redelijk naar uiterst slecht. In een onherbergzaam maar mooi berglandschap begonnen de keien iets te groot te worden om er met een gewoon autotje door te rijden. Terugkeren zit er bij ons in de familie niet in maar deze keer was het gewone noodzaak. Eenmaal terug op de betere asfaltgrond kalm teruggereden langs een niet zo erg veel langere weg ... om aan een mooi strand toe te komen, te kunnen genieten van een ondergaande zon, een fles wijn en wat lekkere tonijn uit blik, ons matje uit te rollen aan de zee en in slaap te vallen!
De volgende dagen begon de terugkeer naar het noorden. We passeerden nog de grote Nuraghe site Nuraghe su Nuraxi in Barumini.
Werkelijk niet te geloven hoe grote blokken basaltsteen op elkaar konden gezet worden tot een hoge toren waar geen schepje cement aan te pas kwam! We bleven hier de hele namiddag nog wat rondwandelen. Aangezien deze site werelderfgoed waren er nog een heleboel andere gebouwen, sommige zelfs erg modern en pasgebouwd waar allerlei archeologische stukken tentoon werden gesteld.
Toen we wegreden, verder naar het noorden, kreeg ik last van - wat pas later bleek - een niersteen. Een plaatselijke doktor gaf me 2 spuitjes, we reden door naar de eerstvolgende grote stad voor het geval dat ik meer medische zorgen nodig had. Gelukkig voor ons ging het allemaal snel over, binnen de 2 uur had ik geen pijn meer, konden we een bed and breakfast gaan zoeken in Oristano en genieten van de rust. Die avond nodigden we onszelf uit voor een zomers aandoend straatfeestje waar Ines tot haar grote verbazing Italianen allerlei danspasjes zag uitvoeren.
De volgende dag bleek volgens het weerstation van onze overnachtingsplaats nog goed te beginnen al veranderde de werkelijkheid erg snel. Een druilregen verpeste zo een dorpsfeestje in een andere Nuraghe Su Losa alsook onze wandeling daar. Uitgestrekt was deze Nuraghe wel! Tussen de olijfbomen stonden verschillende restanten van huizen, een vergaderplaats en een prachtige tempel!!
Gelukkig bleef de regen beperkt tot de volgende dag. Een 'terme romana' trok onze aandacht. Veel te heet water borrelde hier echt op en liep zomaar in de rivier.
Later leidde Ines haar gids ons naar 2 mooie kerkjes, beide ver buiten de dorpskom.
Onze vakantie was bijna gedaan, de zon kwam erdoor, de auto moest terugbinnen. Als we die eens goed bekeken, waren we er niet helemaal gerust op of we die zonder problemen konden teruggeven, er zaten namelijk nogal wat planten-krassen op. Gelukkig was er Super Kasko! De verhuurders liepen nog niet eens rond de wagen!
De volgende dag kwamen we erg vroeg aan in Genua. Deze keer konden we de stad onderwerpen aan een groter onderzoek. Bagage veilig weggeborgen, Lonely Planet in de hand en een licht zonnetje, de dag kon beginnen!
Kerken, Palazzo's met pebbles mozaiken, kleine restaurantjes met lekker eten, we zagen het allemaal..
De terugkomst in Mogliazze was wel een tikkeltje raar. Mijn ouders waren intussen aangekomen, samen met een groep vrienden. We werden in een grote groep gesmeten van druk babbelende vrouwen! Gelukkig werd er voor hen goed gekookt en konden we nog lekker meesmullen van pizza's!!
Je hebt het al door, het is hier leven in primitieve omstandigheden. Iets waar ik wel van kan genieten aangezien mijn ouders nog een oud boerderijtje weten staan in Voeren maar daar trek ik liever heen met stralende zon..
Tot nu toe hebben we spijtig genoeg geen goed weer gehad. Gisteren hebben we een zonnige wandeling gemaakt door Domodossola. Vandaag is echter belgisch herfstweer, compleet met mist en druilregen. De vooruitzichten voorspellen niet veel beters ..
