De viaggio ligt reeds achter de rug, de voyage komt ons tegemoet. Onze reis in Italië hebben we 2 weken geleden afgesloten met een paar dagen in het, tot de verbeelding sprekende, Venetië. Nadien stapten we op de Eurolines bus, terug naar Brussel waar België ons tegemoet lachte met een stralend zonnetje.
Vanwege onze gemiddelde ervaringen met de WOOFF-boerderijen, en een onverwachte terugkeer naar België pasten we onze plannen voor Frankrijk aan.
Morgen, 's ochtends vroeg, zetten we onze fiets en onszelf op de trein, om 7 u later uit te stappen in Narbonne. Vrijdag worden we op camping Le Pal verwacht en verder zullen we al fietsend het landschap verkennen, met het boekje 'Katharen-Basken route' in de hand, of op het stuur beter. Op 10 augustus zijn we terug.
Verhalen over Frankrijk zullen niet op de blogspot verschijnen, maar kunnen nadien mondeling opgevraagd worden!
Veel dank voor de toffe reakties op de blogspot. Het was een plezier jullie te berichten!
zaterdag 5 juli 2008
woensdag 18 juni 2008
Het is niet nodig naar Pisa te gaan voor een scheve toren - Ravenna
Sinds gisteren zijn we in het Walhalla van de mozaiek aangekomen. Uiteraard voel ik me als een vis in Ravenna!! De kleurrijke taferelen uit lang vervlogen tijden, in basilieken, doopkapellen en mausoleums, zijn mooier dan ik ooit had kunnen verwachten. Als je echter deze trekpleisters wilt overslaan heeft dit stadje niet veel meer te bieden. Je kan wat kuieren in de talrijke winkelstraten, de Italiaanse versie van de Zara binnenstappen, terrasje doen en terugkeren naar je hotel.
Waar ik wél nog hoge verwachtingen van heb op vlak van stedelijke schoonheid is: Venetie. Morgenvroeg rijden we terug noordelijk met als doel de romantische waters van Venetie. En dit alles een week vroeger dan verwacht...
Al wilden we nog zo graag de ideale WWOOF-ers worden, de capo van 'La Corte degli Elfi' dacht er anders over. Een 
deed ons allen beslissen dat we beter een weekje vroeger zouden vertrekken. En tot onze grote vreugde, want uiteindelijk genieten we nog het meest van het reizen, op ons eigen tempo en met onze eigen wensen. Het statuut van een vrijwilliger is voor mij steeds 
meningsverschil dat een ontploffing van Italiaans allure veroorzaakte
iets apart geweest en het WWOOF-en heeft dit nog bevestigd. De grens tussen een goedkope werkkracht en een welgewaardeerde vrijwilliger is zo dun...
In ieder geval: vandaag hadden we tenminste ZON!!!
Wie gelooft dat we twee dagen geleden moesten overleven in 6°C?? Nattigheid en koude teisterden ons al enkele weken, shortje en T-shirt zijn nu héél welkome kledingstukken.
zaterdag 7 juni 2008
Even kort ..
Aangekomen in ons nieuwe WWOOF-project, een korte nieuwsflash: de zon blijft ons door de vingers glippen! Tegen alle verwachtingen in verlangen we soms naar een zonnig Belgie. In La Corte Degli Elfi leven we tussen de geiten en trachten we ons als voorbeeldige WWOOF'ers te gedragen. Lange verslagen en foto's blijven voorlopig achterwege vermits we geen vrij gebruik hebben van internet en de eerste stad -waarvan we vermoeden dat er een internetcafé is- is op anderhalfuur rijden van hier!! We kunnen je alvast meenemen naar de Dolomieten door onderstaand kaartje, al weten we zelf nog niet goed waar we zijn. Geen enkel dorp is ons hier in de buurt bekend.
Visualizzazione ingrandita della mappa
Visualizzazione ingrandita della mappa
zaterdag 24 mei 2008
Zonca
Oef .. Wat ben ik blij dat ik het verslag van Sardinie heb kunnen verwerken.. De laatste dagen in Mogliazze waren wat druk, de computer was vaak bezet, de telefoon ging veel af. Enige rust viel enkel 's avonds te vinden en dan werkt de tikgeest niet meer zoals je zelf zou willen. De afwerking kwam er pas in Domodossola. We verblijven hier in de buurt, in een bergdorpje met de naam Zonca. Dit is een half uurtje wandelen -langs een paadje vol varens en bosaardbeien- van Seppiana.
Visualizzazione ingrandita della mappa
Het dorp is een prachtige opeenstapeling van stenen, zelfs het dak is keurig belegd met platte stenen waar we beiden het gewicht niet willen van weten. Gelukkig zorgt het hout van kastanje en eik voor een goede ondersteuning.
Steff, een van de vaste bewoners, bouwt hier verder aan zijn huizen samen met zijn zoon. Wie hier ook vast woont zijn 2 koeien en een kalf. Iedere ochtend kunnen we zo genieten van verse melk. We proberen hier ook wat mee te werken. Al zegt Steff wel voortdurend dat er vanalles te doen valt, hij deelt ons niet veel mee. Door het slechte weer moet het voer voor de koeien aangesleept worden. Een bewoner uit de buurt had met zijn zeis het gras voor het kerkpleintje gekortgewiekt, zo ongeveer 150 meter van de stal. Vervolgens mochten wij het gras bij mekaar harken en naar de stal brengen. Dit ging niet in een leuk karretje maar wel in van die oude -hoe moet ik het zeggen- bakken met een touw om het ding rond je schouders te slagen. Best wel vermoeiend, ook aangezien het gras niet kan drogen ..
Je hebt het al door, het is hier leven in primitieve omstandigheden. Iets waar ik wel van kan genieten aangezien mijn ouders nog een oud boerderijtje weten staan in Voeren maar daar trek ik liever heen met stralende zon..
We koken aan zo'n brede haard waar alles onder een dikke roetlaag ligt, in koperen ketels. Slapen doen we buiten maar wel onder 'n dak met mooi uitzicht op een groene brede bergrug die aan beide kanten wordt onderbroken door hoge spitse bergen met sneeuw.
Tot nu toe hebben we spijtig genoeg geen goed weer gehad. Gisteren hebben we een zonnige wandeling gemaakt door Domodossola. Vandaag is echter belgisch herfstweer, compleet met mist en druilregen. De vooruitzichten voorspellen niet veel beters ..
Die houden onze plannen natuurlijk niet tegen! Rut, mijn zus brengt ons binnenkort een bezoekje met haar vriendin.
2 Juni gaan we een ander gebergt opzoeken: de Dolomieten. 3 Weken werken op een agrotoerisme met geiten en tuin. Veel andere faciliteiten moeten we nog ter plaatse ontdekken. Bekijk de site al maar eens..
Visualizzazione ingrandita della mappa
Het dorp is een prachtige opeenstapeling van stenen, zelfs het dak is keurig belegd met platte stenen waar we beiden het gewicht niet willen van weten. Gelukkig zorgt het hout van kastanje en eik voor een goede ondersteuning.
Steff, een van de vaste bewoners, bouwt hier verder aan zijn huizen samen met zijn zoon. Wie hier ook vast woont zijn 2 koeien en een kalf. Iedere ochtend kunnen we zo genieten van verse melk. We proberen hier ook wat mee te werken. Al zegt Steff wel voortdurend dat er vanalles te doen valt, hij deelt ons niet veel mee. Door het slechte weer moet het voer voor de koeien aangesleept worden. Een bewoner uit de buurt had met zijn zeis het gras voor het kerkpleintje gekortgewiekt, zo ongeveer 150 meter van de stal. Vervolgens mochten wij het gras bij mekaar harken en naar de stal brengen. Dit ging niet in een leuk karretje maar wel in van die oude -hoe moet ik het zeggen- bakken met een touw om het ding rond je schouders te slagen. Best wel vermoeiend, ook aangezien het gras niet kan drogen ..
Je hebt het al door, het is hier leven in primitieve omstandigheden. Iets waar ik wel van kan genieten aangezien mijn ouders nog een oud boerderijtje weten staan in Voeren maar daar trek ik liever heen met stralende zon..We koken aan zo'n brede haard waar alles onder een dikke roetlaag ligt, in koperen ketels. Slapen doen we buiten maar wel onder 'n dak met mooi uitzicht op een groene brede bergrug die aan beide kanten wordt onderbroken door hoge spitse bergen met sneeuw.
Tot nu toe hebben we spijtig genoeg geen goed weer gehad. Gisteren hebben we een zonnige wandeling gemaakt door Domodossola. Vandaag is echter belgisch herfstweer, compleet met mist en druilregen. De vooruitzichten voorspellen niet veel beters ..Die houden onze plannen natuurlijk niet tegen! Rut, mijn zus brengt ons binnenkort een bezoekje met haar vriendin.
2 Juni gaan we een ander gebergt opzoeken: de Dolomieten. 3 Weken werken op een agrotoerisme met geiten en tuin. Veel andere faciliteiten moeten we nog ter plaatse ontdekken. Bekijk de site al maar eens..
vrijdag 16 mei 2008
Verslag van ... in een blikje
Ik voel me net alsof ik op het podium terechtkom. Iedereen staat gespannen te wachten op het verhaal van 2 mensen die een rondrit gemaakt hebben door Sardinië. Je moet een berg indrukken en herinneringen samen gieten tot een leuk verslagje ..
De uren dat ik samen met Ines doorbracht op de schapenweide met 2 reisgidsen in de hand lijken al ver weg. Het turen op de kaart en alle bezienswaardigheden die we wilden zien heeft zeker zin al blijft dat voor mij heel abstract. Ines is daar bovendien sterker in dan ik, om een reis te plannen. De overzet vanuit Genua was geregeld, de auto gereserveerd, de reis kon beginnen ...
Na een nachtje varen kwamen we 's ochtends vroeg aan in Porto Torres, Sardinië. Leek op't eerste gezicht een verlaten haven met petrochemie, ver weg van de stad. Dus na een flinke wandeling kwamen we toe aan het autoverhuurkantoortje. Allerlei papieren, dingen waar we ons nog niet aan verwacht hadden -zoals een extra tax voor een 2de bestuurder- en een verzekering waar we de belangrijkheid niet van inzagen maar toch genomen hebben (super Kasko, what's in a name?) -en uiteindelijk zeer voordelig was-. Later, hadden we een leuk citroenneke C3 !! Zonder deftige wegenkaart .. die we pas 2 dagen later hebben gekocht. Onze eerste inkoopjes in de Lidl. Bezine tanken en wegwezen!
Op naar .. Alghero. Onderweg kwamen we nog langs de prachtige Capo Caccia, om daarna de auto te parkeren buiten Alghero. Lekker picknicken in het park en daarna de stad verkennen. Een oude omwalling die het historische centrum beschermde van veel verkeer, kleine straatjes, leuk uitziende winkeltjes en heerlijk kuierweer, wat wil je nog meer!. Hier overnachten viel ook goed mee daar Ines werd aangesproken door een man die goedkoop zijn een
dakappertement verhuurde.
Na een frisse duik in de zee konden we nog lekker koken en een slaatje bereiden voor de volgende dag!
Eens Alghero uit, reden we een heel eind langs de kust. Ik aan het stuur, Ines genietend van het uitzicht rondom. Een prachtige strook blauwe zee, kort strand en uitgestrekte groene hellingen die dankzij een recente wet 2 kilometer landinwaarts niet bebouwd mochten worden.
Onderweg passeerden we fietsers die moedig de slingerende weg en de warme zon trotseerden ..
.. En heel wat later terug tegen kwamen in Bosa, zich verfrissend aan een lekker biertje. Wij hadden dan al wat gewandeld door nauwe straatjes met veel pastelkleurtjes. Het slaatje dat we de vorige avond hadden klaargemaakt samen met een buit gemaakte lepel smaakte heerlijk op 't levendige pleintje. Nadien vertrokken we nog naar een kerkje, erg ver buiten het centrum. Het moest net lukken dat het die ene dag gesloten was ..
We reden nog door enkele kleine dorpjes tot we naar een overnachtigsplaats uitkeken. De avond viel en er bleef niet meer keus over dan een plekje naast de weg. Van 's avonds laat tot nog de volgende ochtend rinkelden vele schapebelletjes aan beide kanten van de baan. Ik werd vroeg gewekt door de boer die zijn schapen kwam melken die een beetje later werd gevolgd door de melk-tankwagen ..
Die dag zou het druk worden, een goed ontbijt was nodig! Versgebakken patisserie en capuccino aan de bar uit het volgende dorpje .. mmh heerlijk!
Daarna ging de rit tot een stoffig dorpje dat uitgerust was voor horden toeristen maar er nu nog erg rustig bij lag. Een Byzantijnse kerk uit de 6de eeuw (San Giovanni di Sinis) en de verderop liggende oude romeinse site, Tharros, waren hier de oorzaak van. Wie ook van de partij was, was de wind. Die gierde zo rond het schiereiland dat we er het niet lang uithielden.
Of toch? Aan het andere eind lag een mooi verlaten natuurgebied. We wandelden tussen maquis, zeldzame dwergpalmbomen en woeste dennebomen!
Terug in de auto, vele kilometers later plooiden we ons volgende plan uit. We moesten zeker 1 nacht in een agritoerisme hebben overnacht! We reden natuurlijk verkeerd en kwamen op onvoorstelbare plaatsen terecht. Oude verlaten mijnen en dito dorpen vindt je overal in Sardinie terug. Onderweg zie je dan nog hele installaties waar niets aan veranderd is. Het leek wel wat op de 'Borinage' van bij ons maar dan met een veel groenere omgeving en niet geasfalteerde wegen. Onze nieuwsgierigheid tintelde om eens rond te neuzen bij dit industrieel erfgoed maar we moesten de juiste weg vinden naar ' Agriturismo l'Alquila ' !
Een koppel ontving ons vriendelijk, de kat had net jongen en er liepen heel wat geiten rond. De tv -die overal waar we kwamen een prominente plaats innam- moest zelfs een huiselijk tafereel ontgelden: de vele reclamestukken van een soap die de vrouw wilde zien maakten plaats voor de voetbalwedstrijd die de man wilde volgen! Er kwam zelfs kortstondig storing op het scherm van niet aflatende wind die meer storm-allures begon te krijgen ..
De hele nacht lang ..
Tot de volgende ochtend ..
In het begin nog grappig, er overkomen je allerlei rare dingen: je krijgt met moeite je autodeur dicht of het hek wilt niet open door de felle wind. Nog een belangrijk detail: het agritoerisme lag op een -op de kaart aangeduide- witte weg, dus onverhard, die we goed konden volgen tot aan de zee. We dachten later zo een witte trip nog eens te herhalen maar dat liep minder goed af..
Aan het eind van de weg kwamen we aan de groene zee of Costa Verde. Nee hoor, geen ontzettende algengroei of andere vervuiling die de zee groen kleurde. Vrijwel geen strand maar onmiddelijke begroeiing gaf de prachtige kustlijn deze naam.
Al het zand vonden we wat later terug, in een streek die de Piscinas als naam droeg. We reden langs grote zandheuvels met vreemd rode beken.
Ook hier was de mijnbouw aanwezig, vroeger toch, nu blijven er enkel spooksteden over.
De wind werd me uiteindelijk wat teveel, ze bleef nog steeds gieren en joeg me bijna de kleren van het lijf. De enige oplossing was ons onder de grond begeven. Gelukkig lag er een indrukkwekkende grot in de buurt. Een heel trappenstelsel leidde ons rond langs een klaterende beek en prachtige galerijen.
Nadien dacht ik de kortste weg te nemen naar ons laatste avondje zee. Aangezien we dachten wat een witte weg ons op de kaart te bieden had, probeerden we deze maar. Helaas, de weg ging van redelijk naar uiterst slecht. In een onherbergzaam maar mooi berglandschap begonnen de keien iets te groot te worden om er met een gewoon autotje door te rijden. Terugkeren zit er bij ons in de familie niet in maar deze keer was het gewone noodzaak. Eenmaal terug op de betere asfaltgrond kalm teruggereden langs een niet zo erg veel langere weg ... om aan een mooi strand toe te komen, te kunnen genieten van een ondergaande zon, een fles wijn en wat lekkere tonijn uit blik, ons matje uit te rollen aan de zee en in slaap te vallen!
De volgende dagen begon de terugkeer naar het noorden. We passeerden nog de grote Nuraghe site Nuraghe su Nuraxi in Barumini.
Werkelijk niet te geloven hoe grote blokken basaltsteen op elkaar konden gezet worden tot een hoge toren waar geen schepje cement aan te pas kwam! We bleven hier de hele namiddag nog wat rondwandelen. Aangezien deze site werelderfgoed waren er nog een heleboel andere gebouwen, sommige zelfs erg modern en pasgebouwd waar allerlei archeologische stukken tentoon werden gesteld.
Toen we wegreden, verder naar het noorden, kreeg ik last van - wat pas later bleek - een niersteen. Een plaatselijke doktor gaf me 2 spuitjes, we reden door naar de eerstvolgende grote stad voor het geval dat ik meer medische zorgen nodig had. Gelukkig voor ons ging het allemaal snel over, binnen de 2 uur had ik geen pijn meer, konden we een bed and breakfast gaan zoeken in Oristano en genieten van de rust. Die avond nodigden we onszelf uit voor een zomers aandoend straatfeestje waar Ines tot haar grote verbazing Italianen allerlei danspasjes zag uitvoeren.
De volgende dag bleek volgens het weerstation van onze overnachtingsplaats nog goed te beginnen al veranderde de werkelijkheid erg snel. Een druilregen verpeste zo een dorpsfeestje in een andere Nuraghe Su Losa alsook onze wandeling daar. Uitgestrekt was deze Nuraghe wel! Tussen de olijfbomen stonden verschillende restanten van huizen, een vergaderplaats en een prachtige tempel!!
Gelukkig bleef de regen beperkt tot de volgende dag. Een 'terme romana' trok onze aandacht. Veel te heet water borrelde hier echt op en liep zomaar in de rivier.
Later leidde Ines haar gids ons naar 2 mooie kerkjes, beide ver buiten de dorpskom.
Onze vakantie was bijna gedaan, de zon kwam erdoor, de auto moest terugbinnen. Als we die eens goed bekeken, waren we er niet helemaal gerust op of we die zonder problemen konden teruggeven, er zaten namelijk nogal wat planten-krassen op. Gelukkig was er Super Kasko! De verhuurders liepen nog niet eens rond de wagen!
De volgende dag kwamen we erg vroeg aan in Genua. Deze keer konden we de stad onderwerpen aan een groter onderzoek. Bagage veilig weggeborgen, Lonely Planet in de hand en een licht zonnetje, de dag kon beginnen!
Kerken, Palazzo's met pebbles mozaiken, kleine restaurantjes met lekker eten, we zagen het allemaal..
De terugkomst in Mogliazze was wel een tikkeltje raar. Mijn ouders waren intussen aangekomen, samen met een groep vrienden. We werden in een grote groep gesmeten van druk babbelende vrouwen! Gelukkig werd er voor hen goed gekookt en konden we nog lekker meesmullen van pizza's!!
De uren dat ik samen met Ines doorbracht op de schapenweide met 2 reisgidsen in de hand lijken al ver weg. Het turen op de kaart en alle bezienswaardigheden die we wilden zien heeft zeker zin al blijft dat voor mij heel abstract. Ines is daar bovendien sterker in dan ik, om een reis te plannen. De overzet vanuit Genua was geregeld, de auto gereserveerd, de reis kon beginnen ...
Na een nachtje varen kwamen we 's ochtends vroeg aan in Porto Torres, Sardinië. Leek op't eerste gezicht een verlaten haven met petrochemie, ver weg van de stad. Dus na een flinke wandeling kwamen we toe aan het autoverhuurkantoortje. Allerlei papieren, dingen waar we ons nog niet aan verwacht hadden -zoals een extra tax voor een 2de bestuurder- en een verzekering waar we de belangrijkheid niet van inzagen maar toch genomen hebben (super Kasko, what's in a name?) -en uiteindelijk zeer voordelig was-. Later, hadden we een leuk citroenneke C3 !! Zonder deftige wegenkaart .. die we pas 2 dagen later hebben gekocht. Onze eerste inkoopjes in de Lidl. Bezine tanken en wegwezen!
Op naar .. Alghero. Onderweg kwamen we nog langs de prachtige Capo Caccia, om daarna de auto te parkeren buiten Alghero. Lekker picknicken in het park en daarna de stad verkennen. Een oude omwalling die het historische centrum beschermde van veel verkeer, kleine straatjes, leuk uitziende winkeltjes en heerlijk kuierweer, wat wil je nog meer!. Hier overnachten viel ook goed mee daar Ines werd aangesproken door een man die goedkoop zijn eendakappertement verhuurde.
Na een frisse duik in de zee konden we nog lekker koken en een slaatje bereiden voor de volgende dag!
Eens Alghero uit, reden we een heel eind langs de kust. Ik aan het stuur, Ines genietend van het uitzicht rondom. Een prachtige strook blauwe zee, kort strand en uitgestrekte groene hellingen die dankzij een recente wet 2 kilometer landinwaarts niet bebouwd mochten worden.
Onderweg passeerden we fietsers die moedig de slingerende weg en de warme zon trotseerden ..
.. En heel wat later terug tegen kwamen in Bosa, zich verfrissend aan een lekker biertje. Wij hadden dan al wat gewandeld door nauwe straatjes met veel pastelkleurtjes. Het slaatje dat we de vorige avond hadden klaargemaakt samen met een buit gemaakte lepel smaakte heerlijk op 't levendige pleintje. Nadien vertrokken we nog naar een kerkje, erg ver buiten het centrum. Het moest net lukken dat het die ene dag gesloten was ..
We reden nog door enkele kleine dorpjes tot we naar een overnachtigsplaats uitkeken. De avond viel en er bleef niet meer keus over dan een plekje naast de weg. Van 's avonds laat tot nog de volgende ochtend rinkelden vele schapebelletjes aan beide kanten van de baan. Ik werd vroeg gewekt door de boer die zijn schapen kwam melken die een beetje later werd gevolgd door de melk-tankwagen ..
Die dag zou het druk worden, een goed ontbijt was nodig! Versgebakken patisserie en capuccino aan de bar uit het volgende dorpje .. mmh heerlijk!
Daarna ging de rit tot een stoffig dorpje dat uitgerust was voor horden toeristen maar er nu nog erg rustig bij lag. Een Byzantijnse kerk uit de 6de eeuw (San Giovanni di Sinis) en de verderop liggende oude romeinse site, Tharros, waren hier de oorzaak van. Wie ook van de partij was, was de wind. Die gierde zo rond het schiereiland dat we er het niet lang uithielden.
Of toch? Aan het andere eind lag een mooi verlaten natuurgebied. We wandelden tussen maquis, zeldzame dwergpalmbomen en woeste dennebomen!
Terug in de auto, vele kilometers later plooiden we ons volgende plan uit. We moesten zeker 1 nacht in een agritoerisme hebben overnacht! We reden natuurlijk verkeerd en kwamen op onvoorstelbare plaatsen terecht. Oude verlaten mijnen en dito dorpen vindt je overal in Sardinie terug. Onderweg zie je dan nog hele installaties waar niets aan veranderd is. Het leek wel wat op de 'Borinage' van bij ons maar dan met een veel groenere omgeving en niet geasfalteerde wegen. Onze nieuwsgierigheid tintelde om eens rond te neuzen bij dit industrieel erfgoed maar we moesten de juiste weg vinden naar ' Agriturismo l'Alquila ' !
Een koppel ontving ons vriendelijk, de kat had net jongen en er liepen heel wat geiten rond. De tv -die overal waar we kwamen een prominente plaats innam- moest zelfs een huiselijk tafereel ontgelden: de vele reclamestukken van een soap die de vrouw wilde zien maakten plaats voor de voetbalwedstrijd die de man wilde volgen! Er kwam zelfs kortstondig storing op het scherm van niet aflatende wind die meer storm-allures begon te krijgen ..
De hele nacht lang ..
Tot de volgende ochtend ..
In het begin nog grappig, er overkomen je allerlei rare dingen: je krijgt met moeite je autodeur dicht of het hek wilt niet open door de felle wind. Nog een belangrijk detail: het agritoerisme lag op een -op de kaart aangeduide- witte weg, dus onverhard, die we goed konden volgen tot aan de zee. We dachten later zo een witte trip nog eens te herhalen maar dat liep minder goed af..
Aan het eind van de weg kwamen we aan de groene zee of Costa Verde. Nee hoor, geen ontzettende algengroei of andere vervuiling die de zee groen kleurde. Vrijwel geen strand maar onmiddelijke begroeiing gaf de prachtige kustlijn deze naam.
Al het zand vonden we wat later terug, in een streek die de Piscinas als naam droeg. We reden langs grote zandheuvels met vreemd rode beken.
Ook hier was de mijnbouw aanwezig, vroeger toch, nu blijven er enkel spooksteden over.
De wind werd me uiteindelijk wat teveel, ze bleef nog steeds gieren en joeg me bijna de kleren van het lijf. De enige oplossing was ons onder de grond begeven. Gelukkig lag er een indrukkwekkende grot in de buurt. Een heel trappenstelsel leidde ons rond langs een klaterende beek en prachtige galerijen.
Nadien dacht ik de kortste weg te nemen naar ons laatste avondje zee. Aangezien we dachten wat een witte weg ons op de kaart te bieden had, probeerden we deze maar. Helaas, de weg ging van redelijk naar uiterst slecht. In een onherbergzaam maar mooi berglandschap begonnen de keien iets te groot te worden om er met een gewoon autotje door te rijden. Terugkeren zit er bij ons in de familie niet in maar deze keer was het gewone noodzaak. Eenmaal terug op de betere asfaltgrond kalm teruggereden langs een niet zo erg veel langere weg ... om aan een mooi strand toe te komen, te kunnen genieten van een ondergaande zon, een fles wijn en wat lekkere tonijn uit blik, ons matje uit te rollen aan de zee en in slaap te vallen!
De volgende dagen begon de terugkeer naar het noorden. We passeerden nog de grote Nuraghe site Nuraghe su Nuraxi in Barumini.
Werkelijk niet te geloven hoe grote blokken basaltsteen op elkaar konden gezet worden tot een hoge toren waar geen schepje cement aan te pas kwam! We bleven hier de hele namiddag nog wat rondwandelen. Aangezien deze site werelderfgoed waren er nog een heleboel andere gebouwen, sommige zelfs erg modern en pasgebouwd waar allerlei archeologische stukken tentoon werden gesteld.
Toen we wegreden, verder naar het noorden, kreeg ik last van - wat pas later bleek - een niersteen. Een plaatselijke doktor gaf me 2 spuitjes, we reden door naar de eerstvolgende grote stad voor het geval dat ik meer medische zorgen nodig had. Gelukkig voor ons ging het allemaal snel over, binnen de 2 uur had ik geen pijn meer, konden we een bed and breakfast gaan zoeken in Oristano en genieten van de rust. Die avond nodigden we onszelf uit voor een zomers aandoend straatfeestje waar Ines tot haar grote verbazing Italianen allerlei danspasjes zag uitvoeren.
De volgende dag bleek volgens het weerstation van onze overnachtingsplaats nog goed te beginnen al veranderde de werkelijkheid erg snel. Een druilregen verpeste zo een dorpsfeestje in een andere Nuraghe Su Losa alsook onze wandeling daar. Uitgestrekt was deze Nuraghe wel! Tussen de olijfbomen stonden verschillende restanten van huizen, een vergaderplaats en een prachtige tempel!!
Gelukkig bleef de regen beperkt tot de volgende dag. Een 'terme romana' trok onze aandacht. Veel te heet water borrelde hier echt op en liep zomaar in de rivier.
Later leidde Ines haar gids ons naar 2 mooie kerkjes, beide ver buiten de dorpskom.
Onze vakantie was bijna gedaan, de zon kwam erdoor, de auto moest terugbinnen. Als we die eens goed bekeken, waren we er niet helemaal gerust op of we die zonder problemen konden teruggeven, er zaten namelijk nogal wat planten-krassen op. Gelukkig was er Super Kasko! De verhuurders liepen nog niet eens rond de wagen!
De volgende dag kwamen we erg vroeg aan in Genua. Deze keer konden we de stad onderwerpen aan een groter onderzoek. Bagage veilig weggeborgen, Lonely Planet in de hand en een licht zonnetje, de dag kon beginnen!
Kerken, Palazzo's met pebbles mozaiken, kleine restaurantjes met lekker eten, we zagen het allemaal..
De terugkomst in Mogliazze was wel een tikkeltje raar. Mijn ouders waren intussen aangekomen, samen met een groep vrienden. We werden in een grote groep gesmeten van druk babbelende vrouwen! Gelukkig werd er voor hen goed gekookt en konden we nog lekker meesmullen van pizza's!!
donderdag 1 mei 2008
Noord Midden Noord... Zuid
Vandaag is het 1 mei. Ik kan het niet laten even aan mijn ABVV-collega's te denken... Zij staan nu al werkend feest te vieren op de Vrijdagmarkt te Gent, en op zoveel andere plaatsen.
In Rome is er ook 'una festa'. Naar 't schijnt een groot muziekfestival, met een massa volk. De studenten van Bologna maken er de gewoonte van de nachttrein van 30 april naar Rome te bezetten. Gedurende de rit van 1u tot 6u bouwen ze alvast een 'pré-feestje', ze maken het met hun hoge aantal de conducteur onmogelijk te passeren laat staan te controleren en dwingen dus zo een kosteloze reis af. Onze collega-vrijwilliger uit Brussel probeert het alvast uit, ik ben benieuwd naar haar verslag!
In Rome is er ook 'una festa'. Naar 't schijnt een groot muziekfestival, met een massa volk. De studenten van Bologna maken er de gewoonte van de nachttrein van 30 april naar Rome te bezetten. Gedurende de rit van 1u tot 6u bouwen ze alvast een 'pré-feestje', ze maken het met hun hoge aantal de conducteur onmogelijk te passeren laat staan te controleren en dwingen dus zo een kosteloze reis af. Onze collega-vrijwilliger uit Brussel probeert het alvast uit, ik ben benieuwd naar haar verslag!
Voor diegenen die Mompeo zagen, of mijn verhalen hoorden, was ik nog een klein verslagje schuldig. In één zin: het was geweldig er twee nachten en een dag te kunnen doorbrengen! Al van de eerste avond werd ik er aangekondigd als de 'vrijwilliger der vrijwilligers', want ik had immers de weg gebaand voor al diegenen die nog komen moesten. Een warm onthaal door lieve jonge vrouwen, al dan niet vrijwilligers, en Steffano himself. Deze laatste heeft intussen een Vlaamse amora met wie hij in juli in het huwelijksbootje treedt. Deze zachte vrouwelijke tegenhanger zal iedereen deugd doen.
En verder: dingen veranderen en andere ook weer net niet. De vrijwilligers hebben nu hun eigen huis, het agriturismo een zwembad en de prachtige omringende natuur is enkele wandelpaden rijker. De bewoners van dit mooie oord leken me nog dezelfde karakteristieke eigenschappen te hebben... Ik voelde me een vereerde bezoeker om dit alles te kunnen waarnemen en ontdekken.
Na ons uitstapje in Midden-Italie zijn we intussen terug geaklimatiseerd naar noorderse normen. Het leven in Mogliazze heeft zich hervat. De laatste dagen vullen we voornamelijk met etiketjes kleven met behangerspap op kleine tinctuurflesjes, schapen hoeden, folders knippen en nieten, en op een lege dag heb ik me zelfs een mozaiekwerkje gevonden! Enkele gebouwen of kamers die reeds in gedachten benoemd waren, krijgen van mij hun naam in steentjes op de gevel. Een voetafdruk van Inez, zullen we maar zeggen.
De reismicrobe heeft ons echter te pakken en vermits we ook wel wat verandering van voedsel en klimaat apprecieren, vertrekken we over enkele dagen naar Sardinie. Hoera! Reeds lang was ik nieuwsgierig naar dit eiland en nu zal ik er daadwerkelijk voet aan wal zetten. De Lonely Planet maakt ons beloftes van prachtige natuurparken, feeerieke stranden en historische stadjes... Een treinreis naar Genova + lange bootreis zal ons op onze bestemming brengen. Mogliazze houden we nog even als uitvalsbasis. Na een week komen we terug alwaar we er nog enkele dagen doorbrengen met nieuwe gasten: de ouders van Wouter in gezelschap van een groepje vrienden.
Nooit gedacht dat onze viaggiovoyage vanaf de eerste maand zo afwisselend zou worden en een echt reiskarakter zou krijgen. Fijn zo!
zaterdag 26 april 2008
Roma's Monumentenquiz
De winnaar van deze quiz ontvangt een fles Itlaliaanse Chianti van goeie kwaliteit! De verwerkingstijd van de antwoorden kan tot 5 maanden duren. Veel succes.
4) Waar bevindt zich dit veelbelovende sleutelgat?
5) Oeps, een moeilijke: Vanop welk monument is dit getrokken? En de foto is dan ook nog te donker...
7) En tot slot: Welke plek rond Roma, aan zee, leent zich tot een vleugje romantiek?
Eén regel: Romeinen mogen niet deelnemen.
1) We beginnen gemakkelijk...: Welke fontein bevindt zich achter deze mooie toerist?
2) Al ietsje moeilijker misschien: Op welk pleintje lees ik rustig de Lonely Planet?
3) Welke bekende piazza wordt hier in de bloemen gezet?
4) Waar bevindt zich dit veelbelovende sleutelgat?5) Oeps, een moeilijke: Vanop welk monument is dit getrokken? En de foto is dan ook nog te donker...6) Waar sta ik?
7) En tot slot: Welke plek rond Roma, aan zee, leent zich tot een vleugje romantiek?
Abonneren op:
Posts (Atom)